พ.ศ. สอง สี่เจ็ดห้า เหล่าอามาตย์
ยึดอำนาจ องค์กษัตริย์ ตั้งรัฐใหม่
อ้างราษฎร อ้างอารยะ สกลไกล
อ้างพัฒนา ประเทศไทย ไร้เทียมทาน
ประชาชน ส่วนใหญ่ ไม่รู้เห็น
ทุกสิ่งเป็น นักเรียนนอก บอกข่าวสาร
สร้างระบอบ ปกครอง ตามต้องการ
แผนแยบยล รัฐทหาร ผลาญบุรี
เหล่านายทุน มีเงิน เดินทางลัด
ซื้อช่วงจัด สรรประโยชน์ อวดศักดิ์ศรี
หาลาภยศ ถอนทุนตน ปล้นธานี
ตามราวี คนเคยยืน พื้นเดียวกัน
แม้รากหญ้า หลายเหล่า ก็เร่าร้อน
จากดงดอน ถูกยอยก ใจผกผัน
รับสั่งฆ่า มวลชนกลุ่ม ชุมนุมนั้น
หวังแบ่งปัน ความเป็นใหญ่ ทำได้ลง
พรรคการเมือง หลายพรรค หลักการล่ม
ใฝ่นิยม กังฉิน ถวิลหลง
อ้างทำเพื่อ ประเทศ ทุกเขตคง
แท้เจตจง สร้างภาพ อาบเมตตา
การเมืองยอม ฮั้วทหาร อาการหนัก
ปวงราษฏร์จัก พึ่งใคร ได้เล่าหนา
การเมืองสิ้น อุดมการณ์ สามานยา
เห็นแก่พรรค พวกพ้อง กว่าผองไทย
จากวันนั้น ถึงวันนี่ ที่ปรากฏ
คือแบบบท เผด็จการ อันบอดใบ้
พวกอำมาตย์ เพื่ออำมาตย์ ชาติบัลลัย
ประชาธิปไตย แค่เปลือกนอก หลอกสากล
หันกลับสู้ อีกครา ผู้กล้าเอ๋ย
อย่านิ่งเฉย หลีกลี้ หนีล่องหน
อย่าหวังพึ่ง การเมือง เทพเบื้องบน
ประชาชน เท่านั้น สร้างสรรค์ไทย
ผู้แต่ง....นิรนาม โนเนม
เป็นรัฐบาล ทหารนิยม ชื่นชมนัก
ตอบลบเป็นที่รัก ของป๋าเปรม... เกษมสันติ์
เป็นโชคดี หรือโชคร้าย ลองทายกัน
มินานวัน ก็คงเห็น เป็นอย่างใร
มาร์คอวดเด่น เป็นนายก ที่ผกผิน
ต้องเที่ยวบิน ดังวิหค ตลกไหม
เหมือนกงกรรม เป็นกงเกวียน หมุนเวียนไป
ประเทศไทย ใครดีเด่น จะเป็นภัย
สัจธรรม แห่งอำนาจ อาจหลงตน
ประชาชน ต้องตายก่อน ใช่ไม่ใช่
ที่เจ็บปวด ริมถนน ก็จนใจ
ความเป็นไทย ใจเป็นธรรม จำต้องทน